Yaşadığı zorluklar, hayat hikayesi ve futbolculuğuyla öne çıkan futbolcu Ediz Bahtiyaroğlu’nun ölümünün üzerinden 8 yıl geçti. Ölümüyle futbol camiasını ve fanatiklerinı yasa boğan Ediz Bahtiyaroğlu, her sene ölüm yıl dönümünde üzüntüyle anılıyor. Peki Ediz Bahtiyaroğlu kimdir? Kaç yaşında? Neden öldü? İşte merak ettikleriniz…
EDİZ BAHTİYAROĞLU KİMDİR? KAÇ YAŞINDA ÖLDÜ? NERELİ
Ediz Bahtiyaroğlu veya Edis Bahtijarevic, 2 Ocak 1986 senesinde dünyaya gözlerini açtı. Türk asıllı Boşnak futbolcu halen 26 yaşında aramızdan ayrıldı.
Ediz, futbola Bursaspor’un altyapısında başladı. 17 yaşına kadar Bursaspor’un PAF takımında forma giydikten sonra o sene takımı küme düşünce Bank Asya 1. Lig’de oynamak yerine Ankaraspor’a transfer olmayı seçti. Ankaraspor’un da PAF takımında denenirken takımın başında olan Samet Aybaba Ediz’in bonservisini Bursaspor’dan satın aldı. Ankaraspor A Takımı ile ilk maçına Intertoto Kupası’nda çıktı. O maçtan sonra hazır olmadığı gerekçesiyle Keçiörengücü’ne 1 yıllığına kiralandı. Burada yaşadığı şampiyonluğun ardından Ankaraspor’un hazırlık kampına katıldı ve Aykut Kocaman aracılığıyla kadroveyahil edildi. Turkcell Süper Lig’deki ilk maçına 4 Ağustos 2006’da Galatasaray karşısında 79. dakikada oyuna girmesiyle çıktı. Daha sonra 10 maç forma giymeyen Ediz, 30 Eylül 2006’da ilk 11’de çıktığı Sivasspor maçıyla tekrar sahalara dönerek takımın kadrosunun değişmezleri arasına girdi
Ankaraspor, Ankaragücü ve Bucaspor formaları giyen Bahtiyaroğlu, son kez Eskişehirspor’da oynadı. Pasaportundan ötürü Türkiye’de Türk statüsünde forma giymekteydi.
NEDEN ÖLDÜ?
Ediz Bahtiyaroğlu, 5 Eylül 2012 günü evinde kalp krizi geçirerek hayata gözlerini yumdu. Ölümü Türk futbolcunu yasa boğmuştur. Acıklı hayat hikayesi ölüm yıl dönümünde sürekli olarak anlatılmaktadır.
EDİZ BAHTİYAROĞLU’NUN BABASI, OĞLUNUN HAYAT HİKAYESİNİ BÖYLE ANLATTI
5 Eylül 2012 günü aramızdan ayrılan Ediz Bahtiyaroğlu’nun babası hayat öyküsünü ve oğlunu bu cümlelerle anlattı:
“Babam gidiyoruz dediğinde 13 yaşındaydım.
Evim diye bildiğim toprakları bırakıp, Türkiye’ye doğru yola koyulduk. “Türkçe bilmiyorum ki, okula nasıl gideceğim” diye düşünüyordum. Babamın çok fazla parası da yoktu. Okula gitmek yerine bir fabrikaya girdim. Artık işçiydim.
Yıllar geçti. Ayten’i tanıdım. Hala işçiydim, hayat hala zordu. Evlendik ve üç çocuğumuz oldu. Çocukların hepsi güzel olur da, nedense en ufak olan hep daha değişik bir yere konur ya, işte bizim ufaklık da bir başkaydı. Daha annesinin karnındayken bile rahat durmuyordu. Benim diyen forvet öyle tekme yememiştir, Ayten’in tükettiği kadar. Yani 9 ay boyunca bir hakem olsa yanımızda, her gün çift sarıdan kırmızıyı yerdi. “Bak hanım, senin oğlun bu gidişle futbolcu olur” demiştim.
Ayten’i doğum için SSK’ya götürdüm. Bembeyaz tenli, renkli gözlü, 4 kilodan ağır bir bebek olarak dünyaya gözlerini açtı. Ayten de tükettiği tüm tekmeleri unuttu gitti.
Okul çağı gelince, okula gönderdik ama aklı düşüncesi topta. Ben de gençken futbol oynadım ama bu bir başka. Gözü futbol topundan başka hiçbir şey görmüyor. Mahalle içinde futbol oynuyor, gürültüden dolayı komşulardan hep şikayet alıyoruz. Mahallenin gençlerinin oluşturduğu bir futbol takımı varmış. Gitmiş o kulübe girmiş. Akşam eve geliyorum, oğlan kanter içinde, su gibi olmuş, sobanın yanında ısınıyor. Annesi tuvalette çamurlu ayakkabılarını yıkıyor. Diğer çocuklarıma bakıyorum, hep ders çalışıyorlar. Bu daha kitaplarının kapağını açmamış. Kitaplar kullanılmadığı için öylesine yeni gibi duruyor ki, her senenin sonunda o kitapları satıp, kendisine harçlık yapıyor.
10 yaşına gelince tutturdu beni seçmelere götürün diye. Ayten ona zaten hiç kıyamaz. O ne isterse yapar. Ertesi gün dolmuşa binip, şehrin süper ligde oynayan takımının seçmelerine gittiler. Annesi anlattı, binlerce çocuk varmış. Onların içinden bizimkini seçmişler.
-İsmail görmeliydin halini. Dolmuşa bindik eve geri dönüyoruz, sevinçten yerinde duramıyordu. “Anneciğim sana söz veriyorum. Seni saraylarda yaşatacağım” dedi bana.
-Altyapıda para da vermiyorlar. Nasıl göndereceğiz, forması, eşofmanı, dolmuş parası.
-Ses etme İsmail. Allah büyük, yaparız bir şeyler.
Benden gizlice annesiyle gidip, taksitle krampon almışlar. Ev ile antrenman yapılan yer arası 10 km mesafe var. Her gün yürüyerek gidiyor. Soğukta elleri, yüzü morarmış biçimde geri geliyor. Çocuk sıcak bir banyo yapacak, tüp bitecek diye şofbeni bile açmıyorlar. Diğer taraftan, Ebru ile Engin’in dershanelerine para yetiştirmeye çalışıyoruz. Ayten her akşam, onun kıyafetlerini yıkayıp, sobanın yanında kurutuyor ki, sabaha hazır olsun. Bu çile 5 sene boyunca sürdü.
Erkek Lisesi’ne giderken bir gün Tarih öğretmeni annesini çağırdı. “Hanımefendi, bu çocuğun kafası boş, bundan bir şey olmaz” dedi. Hepimiz biliyorduk onun futboldan başka hiçbir şeye ilgisinin olmadığını. Zaten o yılın sonunda ilk profesyonel imzasını da attı. 100 milyon lira verdiler. 10 lirasını cebine koymuş, 90 lirasını annesine vermiş. Ayten de gitmiş, 90 lirayla oğlu güçlensin, toplara daha iyi vursun diye et almış, muz almış. Nerede pahalı şey var, gidip almış, gelmiş mübarek.
Bir süre sonra Ankara’dan transfer teklifi geldi. Annesi ağladı etti ama kendisiyle aynı kulüpteki iki arkadaşıyla birlikte Ankara’ya gittiler. Daha 16 yaşındaydı. İki arkadaşı yapamamışlar dönmüşler. Bizimki her akşam yorganın altına girip, anneciğim, babacığım diye ağlıyormuş. Annesiyle telefonda konuşmuş. Annesi “istersen dön yavrum” demiş. “Sizin için kalıyorum. Para kazanmam, sizi rahat yaşatmam lazım” diye yanıt vermiş.
O sene 2 milyar para kazandı. Hepsini bize gönderdi. Tıpkı öldüğü güne kadar yaptığı gibi. Ve bugün, sahip olduğumuz her şeyi ona borçluyuz. En son aldığı arabayı bile annesinin üzerine yapmış. Evladın hayırlısını yetiştirmişiz.
O gidiyorum dediğinde 26 yaşındaydı. Onu transferin son günü, cennete transfer ettik.
Umarım oralarda bir yerlerde, taksitle krampon satılıyordur.”
